Deze tijd is voor ons als volwassenen al moeilijk, kan je nagaan hoe het voor onze kinderen is. Helemaal voor hoogsensitieve kinderen is deze tijd echt een uitdaging. Laten we het eens even terug gaan in de tijd zodat we kunnen kijken vanuit de ogen van je dochter. Het begon allemaal in maart 2020 met een lockdown, die uiteindelijk toch nog wel een tijdje duurde. Destijds hoorde ik van ouders dat ze oorspronkelijk het idee hadden dat hun kinderen best zelfstandig waren maar in de lockdown leek dat er ineens niet op. Ze vroegen veel aandacht en wisten ineens niet meer hoe ze dingen moesten doen. Logisch want al het bekende viel weg en we hadden allemaal nog nooit online onderwijs meegemaakt. Na de lockdown konden ze aan het eind van het schooljaar gelukkig weer naar school. Beetje onwennig voor iedereen en ook weer wennen om met 30 kinderen in de klas te zitten. Ook wel leuk maar ook druk. De zomervakantie was ook anders dan anders. Misschien zijn jullie even in Nederland op vakantie geweest of misschien helemaal niet. Allemaal zaken waar hoogsensitieve kinderen dieper over nadenken. En dan start het nieuwe schooljaar en dat is al spannend voor hsp kinderen. Nieuwe juf/meester plus nog steeds veel zorgen over corona. Er zijn geen extra evenementen meer op school en hoewel dat ook veel rust en structuur bied, voelen HSP kinderen haarfijn de sfeer aan in de school. En dan ineens een nieuwe lockdown. Niet zo gek als je het zo leest dat kinderen ander gedrag laten zien.

Hoogsensitieve kinderen verwerken alles diepgaander waardoor er in deze tijd ook meer gevoelens zijn. Hoe ga je daar nou als ouder mee om? Misschien merk jij dat je dochter in de lockdown soms op onverklaarbare manier kan ontploffen. Of ze gaan ineens grenzen opzoeken. Zeker hoogsensitieve kinderen met een sterke wil vinden het lastig in deze nieuwe situatie. Die zoeken naar uitdaging. Ik merk in mijn praktijk dat ouders van kinderen tussen 7-14 jaar met de meeste vragen en zorgen zitten. Hoe is dat voor jullie thuis?

Meisjes van rond de 9 jaar voelen veel en vinden er van alles van. Ze weten alleen niet zo goed hoe ze ermee om moeten gaan. Zo voelen ze zich nu eenzaam. Mag ik wel afspreken maar wat nou als ik of mijn ouders of opa/oma corona krijgen? Ze kan ineens veel aandacht vragen. Dat doen ze meestal omdat ze het spannend vinden. Ze weten even niet meer hoe ermee om te gaan. Ze kunnen ook de grenzen opzoeken. De school begint toch later dus dan mag ik wel later naar bed. Ze maken alles veel groter in hun hoofd. Zo was mijn dochter laatst iets kwijt. Totale paniek! Eerst dacht ik geïrriteerd “jeetje doe even rustig”. Maar ik bedacht mezelf gelukkig op tijd dat het niet zo gek is met alles wat er om hun heen gebeurd. Ik merk zelf ook dat ze onzeker worden. Bij mijn dochter op school werken ze met Snappet. Heel fijn want daardoor kunnen er heel veel lessen ook gegeven worden. Ze vertelde echter vorige week “Mam in Snappet is alles meteen fout. Op papier schrijf ik soms iets op en dan kijk ik er nog even naar maar in Snappet ziet de juf alles wat ik verkeerd doe.” Zo had ik het nog niet bekeken. Faalangst en perfectionisme kan daardoor wel snel de kop op steken. En dan die groepsdruk. In welke groepsapp zitten ze? Hoe gaan ze daarin met elkaar om? De vraag “hoor ik er wel bij?” is in de leeftijd 7-15 jaar heel belangrijk.

En daar komt dan natuurlijk een stukje gedrag bij kijken. De ene dag komt ze misschien op schoot kruipen en de andere dag zet ze zich juist weer af. Die dualiteit is heel lastig. De magie verdwijnt. Ze geloven niet meer in sinterklaas en ze krijgen meer van de realiteit te horen. Ze krijgen ook nieuwsbegrip op school. Zeker bij hoogsensitieve kinderen kan dat pittig zijn. Misschien is je dochter juist teruggetrokken of heeft ze een grote mond. Vaak zonder dat ze het doorheeft. Ouders zeggen over kinderen rond 9 jaar weleens Tjonge het lijkt wel of ze al in de pubertijd zit. Meiden kunnen tegenwoordig sneller in de puberteit komen. Hormonen gieren dan door hun lichaam met alle wisselende emoties van dien. En ook deze komen bij hoogsensitieve meiden nog meer binnen. Boos, verdrietig met een grote mond. Het stelt je geduld echt op de proef.

Bedenk daarom dat het ze soms ook overkomt. Ze weten niet precies wat er gebeurd. Daar hebben ze ons bij nodig. Dus als ze ineens tegen je roept “Ik vind jou stom” Tel dan tot 10 en bedenk dat ze haar mening delen nog moet ontwikkeling en de nuance daarin moet vinden. Moet je alles dan maar goed vinden. Neeee! Want ze hebben ook grenzen nodig. Het belangrijkste is Choose your battles.

Het begint bij erkenning en begrip

• Ik zie (hoor, begrijp, snap) dat je verdrietig of boos bent, hoe komt dat?
• Vraag of het klopt wat je ziet/hoort
• Toon begrip maar stel wel grenzen. Ik snap dat je boos bent omdat je online les niet lekker liep maar we gaan niet met spullen gooien.
• Geef ze regie in de oplossing Wat vervelend dat je je zo verdrietig voelt. Wil je er iets over vertellen? Of kan ik iets voor je doen?

Door de emoties te benoemen leren ze wat ze voelen. De emoties overspoelt ze soms en door er rustig en met begrip op te reageren leer je ze ook dat het erbij hoort, er mag zijn en belangrijkste dat ze ook weer voorbij gaan en je er iets aan kan doen.

Bedenk bij jezelf hoe ga ik er eigenlijk mee om? Jij bent hun voorbeeld. Door voor te leven en voor te doen hoe jij omgaat met gevoelens, gedachten en ervaringen zowel positief als negatief. Daar leren zij bewust en onbewust iets van. Dus als jij uit een online meeting komt die heel lawaaiig was, elke keer onderbroken werd, deel deze struggles. Vertel dat je ervan baalt en echt even een kopje thee-koffie nodig hebt om bij te komen. Kinderen horen misschien niet altijd alles maar zien wel hé mama voelde zich niet zo fijn, neemt even tijd voor zichzelf en dat mag dus.

Nog even een paar tips:

• Naast inspanning ook belangrijk om ontspanning te hebben
• Oefen Wat ga ik zeggen, Hoe zeg ik het, Hoe komt dat over, Wat ga ik doen
• VIER (kleine) successen!!
• Sfeer is belangrijk, zeker hsp kinderen zijn daar heel gevoelig voor.
• Rust (=duidelijkheid) door routines = veiligheid. Dus bedtijd, eten, schermtijd etc.

Maar het belangrijkste is vertrouw op je kind. Geef ze het vertrouwen dat ze het kunnen, dat ze mogen ervaren en mogen leren. Dat ze als ze je nodig hebben dat je er voor ze bent. Geef die extra knuffel of dat 1 op 1 momentje. Laat zien en merken Jij bent oké.

Mocht je nu na het lezen denken pfff ik weet echt niet of dit lukt. Vraag hulp! Bel, mail of app mij en dan kunnen we een vrijblijvende afspraak maken en kijken wat ik voor jullie kan doen. Blijf niet lopen met negatieve gevoelens. Ook hiermee laat je je dochter zien dat het oké is om hulp te vragen. Voor meer informatie www.puurenopen.nl